Στέλιος Στυλιανίδης: Ξανασκέψου το σεβαστέ δάσκαλε, Ιερώνυμε (ieidiseis.gr)
ΠΗΓΗ: ieidiseis.gr
Ο Αρχιεπίσκοπος με τη δήλωσή του κατηγορεί όλο το ισλάμ ως πολεμοχαρές κόμμα ωθώντας άθελά του ένα μεγάλο μέρος ειρηνικών πιστών μουσουλμάνων σε πιθανή ριζοσπαστικοποίηση τους. Μια τέτοια θέση δεν συνάδει με τις χριστιανικές αρχές. Ελπίζω ότι θα την αναθεωρήσει.
Το κίνητρο για να γράψω αυτό το κείμενο είναι βαθιά συναισθηματικό. Έχει να κάνει με το δεσμό που είχαμε αναπτύξει εγώ και πολλοί συμμαθητές μου τότε με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος στη Λεόντειο νέας Σμύρνης, ως κοσμικός καθηγητής, μας δίδαξε με έναν πρωτότυπο και ευαίσθητο τρόπο ελληνική λογοτεχνία.
Ο προσωπικός μου δεσμός μαζί του και ο σεβασμός μου ενισχύθηκαν όταν ως Μητροπολίτης Λεβαδείας, το 1990, με στήριξε προσωπικά απέναντι σε ένα αλαλάζον και άγριο πλήθος που είχε ξεσηκωθεί εναντίον της εγκατάστασης στην παραλία Αυλίδας της Εύβοιας ξενώνα για ψυχικά ασθενείς, Ευβοείς που προέρχονταν από το άσυλο της Λέρου.
Η ευγνωμοσύνη μου προς τον ιεράρχη εκείνο ήταν μεγάλη γιατί ήταν ο μόνος από τους εκπροσώπους των τοπικών φορέων που τόλμησε να εναντιωθεί στο ρεύμα της μισαλλοδοξίας, του κοινωνικού αποκλεισμού και των απειλών απέναντι στους πάσχοντες συνανθρώπους μας.
Είχε πει τότε, στη λαϊκή συνέλευση, με θάρρος και αγάπη, ότι η χριστιανική θρησκεία δεν κάνει διακρίσεις και ότι η αλληλεγγύη πρέπει να αποτελεί την ύψιστη αρετή ενός χριστιανού, χτυπώντας τις φαντασιώσεις ταύτισης των ψυχικά πασχόντων με επικίνδυνους εγκληματίες, διακινητές ναρκωτικών και βιαστές. Επρόκειτο για ανθρώπινα ράκη μετά από τριάντα χρόνια ιδρυματισμού, εγκατάλειψης και βίας.
Πολλά χρόνια μετά, όταν είχε γίνει Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, συζητήσαμε για την προαγωγή ψυχικής υγείας στην κοινότητα και τον καθοριστικό ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει η Εκκλησία μέσα από την επιμόρφωση των ιερέων ως αιχμή αποστιγματισμού της ψυχικής ασθένειας.
Την ίδια χαρά και συγκίνηση ένιωσα όταν άκουσα τη δήλωσή του για τη Χρυσή Αυγή: «Η Εκκλησία αγαπάει όλους τους ανθρώπους -και μη Χριστιανούς και μαύρους και άσπρους, όλους τους αγαπάει- και δεύτερον πορεύεται, κάνει το δρόμο της, και δεν χρειάζεται προστάτες».
Έμεινα έκπληκτος και με μία τεράστια απορία και λύπη όταν διάβασα τα λόγια του για το Ισλάμ (στο Οpen):«Το Ισλάμ, οι πολίτες του, δεν είναι θρησκεία, είναι πολιτικό κόμμα, είναι πολιτική επιδίωξη και οι άνθρωποι του είναι άνθρωποι του πολέμου».
Εδώ υπάρχει μία βασική σύγχυση, ελπίζω όχι συνειδητή, μεταξύ του ισλάμ και του ισλαμισμού.
Η λέξη ισλάμ, ουσιαστικό που σημαίνει υποταγή, δηλώνει την εθελοντική υποταγή κάποιου στον Θεό. Ο όρος μουσουλμάνος παράγεται από την ίδια ρίζα και μπορεί να μεταφραστεί μόνο με την παθητική μετοχή «υποτασσόμενος». Αυτό σημαίνει ότι υποτασσόμενος είναι ο πιστός που υποτάσσεται στον Θεό με τη βούλησή του, επειδή αυτή είναι η επιθυμία και η επιλογή του.
Ο όρος ισλαμισμός αναφέρεται σε ένα πολιτικό, θρησκευτικό και πολιτιστικό κίνημα. Είναι ένα κίνημα ακραίων μουσουλμάνων. Εμφανίστηκε, βέβαια, στους κόλπους του ισλάμ αλλά δεν το καλύπτει, αφού ένας πολύ σημαντικός αριθμός μουσουλμάνων δεν το ακολουθεί.
Μέσα στο φάσμα του ισλαμισμού, που έχει διαφορετικές υποδιαιρέσεις και δόγματα, εμφανίστηκε και ο τζιχαντισμός. Το εγκληματικό αυτό κίνημα διεκδικεί μέσω της κήρυξης ιερού πολέμου την εφαρμογή του ισλαμικού νόμου ως νόμου του κράτους με βίαια μέσα, απορρίπτοντας κάθε ειρηνική διεκδίκηση ως ουτοπική.
Ενας τζιχαντιστής είναι οπωσδήποτε ισλαμιστής, αλλά ένας ισλαμιστής δεν είναι κατ ανάγκη τζιχαντιστής.
Ο τζιχαντιστής απορρίπτει πλήρως τη δημοκρατία ως έννοια, όπως και κάθε αρχή της.
Αντίθετα, οι υπόλοιποι ισλαμιστές καταφεύγουν συχνά στη δημοκρατία και τις αρχές της, όπως μαρτυρά η ενσωμάτωση εκατομμυρίων μουσουλμάνων στις δυτικές χώρες όπου έχουν εγκατασταθεί εδώ και πάνω από μισό αιώνα.
Εσωτερικεύοντας τις αρχές της δυτικής δημοκρατίας οι περισσότεροι έφτασαν στην εξατομίκευση της πίστης τους στον Μωάμεθ, δηλαδή κατέληξαν να μη συμμετέχουν δογματικά ή μονολιθικά στην θρησκευτική ταυτότητα καταγωγής τους, πόσο μάλλον στην παραμορφωτική εκδοχή του τζιχαντισμού.
Ο Αρχιεπίσκοπος με τη δήλωσή του κατηγορεί όλο το ισλάμ ως πολεμοχαρές κόμμα ωθώντας άθελά του ένα μεγάλο μέρος ειρηνικών πιστών μουσουλμάνων σε πιθανή ριζοσπαστικοποίηση τους.
Μια τέτοια θέση δεν συνάδει με τις χριστιανικές αρχές.
Ελπίζω ότι θα την αναθεωρήσει.
(Ο Στέλιος Στυλιανίδης είναι καθηγητής κοινωνικής ψυχιατρικής στο Πάντειο, ψυχίατρος-ψυχαναλυτής)
