Κατηγορία: Ιστοσελίδες

Πηγή : iEidiseis.gr

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ, συνέβησαν 17 γυναικοκτονίες μέσα στο 2021 και 12 μέσα στους 7 πρώτους μήνες του 2022.

Στέλιος Στυλιανίδης

Ένα από τα ορατά αποτελέσματα της πανδημίας είναι, όχι μόνο η αύξηση των ψυχιατρικών διαταραχών, αλλά και της βίας, της ενδοοικογενειακής βίας και, στη χώρα μας, των γυναικοκτονιών.

Η εγκυστωμένη ψυχοπαθολογία σε συνθήκες εγκλεισμού εκδηλώνεται ευχερέστερα.

Σύμφωνα με ανεπίσημα ακόμη στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ, το 2020 υπήρξαν 31 υποθέσεις απόπειρας ανθρωποκτονιών μεταξύ πρώτου βαθμού συγγενών, δηλαδή σε επίπεδο πυρηνικής οικογένειας, από τις οποίες κατέληξαν σε θάνατο οι 15. Το 2021 υπήρξαν 58 ανάλογες υποθέσεις, από τις οποίες κατέληξαν σε θάνατο 34.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ, συνέβησαν 17 γυναικοκτονίες μέσα στο 2021 και 12 μέσα στους 7 πρώτους μήνες του 2022.

Ο κόσμος, δικαιολογημένα, αναρωτιέται και απευθύνεται σε εμάς τους ειδικούς ψυχικής υγείας προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι αυτό που μπορεί να ωθήσει έναν άντρα να σκοτώσει τη σύζυγο ή τη σύντροφο του.

Σε μια πατριαρχική κοινωνία όπως η ελληνική, παρά τον δήθεν εξευρωπαϊσμό της, ιδιαίτερα στην επαρχία και στις κλειστές κοινότητες, το να υπόκειται μια γυναίκα σε ταπείνωση, εξευτελιστικό έλεγχο της ιδιωτικής της ζωής, σε φυσική κακοποίηση, ψυχολογική βία και απομόνωση από το κοινωνικό της περιβάλλον, αποτελούν θέματα ταμπού, γκρίζες ζώνες, αντικείμενο ντροπής και επομένως απρόσφορα για αποκάλυψη.

Το κοινωνικό στίγμα που συνοδεύει ακόμη σήμερα μια διαζευγμένη γυναίκα σε περιοχές της επαρχίας, με κακεντρεχή υπονοούμενα για την σεξουαλική της ζωή, αποτελεί μια διαρκή πηγή ντροπής αλλά και ασυνείδητης αυτοενοχοποίησης.

Συχνά σε αυτό το πρότυπο σαδομαζοχιστικής σχέσης, θύτη-θύματος, γίνονται θεατές τα ίδια τα παιδιά του ζευγαριού αλλά και το οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον το οποίο με τη σιωπηρή συνενοχή του ανατροφοδοτεί αυτή την επικίνδυνη τοξικότητα.

Στο συλλογικό ασυνείδητο τέτοιων κλειστών κοινωνιών και στην κυρίαρχη κοινωνική αναπαράσταση για το ρόλο της γυναίκας, αυτή δεν μπορεί παρά να αποτελεί προέκταση ή εξάρτημα του κακοήθους ναρκισσισμού του άντρα, συνεπώς και αντικείμενο απόλυτου εξουσιαστικού ελέγχου.

Η πιθανή διαφοροποίηση της από αυτό το καταστροφικό μοτίβο της σχέσης μπορεί να επιφέρει την τελική λύση ως απάντηση: “Προκειμένου να φύγεις και να μη σε ελέγχω ή να ντροπιαστώ που δεν σε ελέγχω, τότε θα πάψεις να υπάρχεις”.

Το εσωτερικευμένο στίγμα σε συνδυασμό με τη συχνή απαίτηση του οικογενειακού περιβάλλοντος για “υπομονή και ανοχή στη βία” (μη διαλύσεις το σπίτι σου για λίγο ξύλο…) είναι τα πραγματικά και συχνά ανυπέρβλητα εμπόδια που αποτρέπουν μια γυναίκα να ζητήσει βοήθεια στις κοινοτικές υπηρεσίες και στους τοπικούς θεσμούς.

Αλλά ποιες υπηρεσίες και ποιους θεσμούς σήμερα στη χώρα μας;

Είναι ακριβές ότι η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων κα Μ. Συρεγγέλα, υπεύθυνη για την οικογενειακή πολιτική και τα θέματα ισότητας των φύλων, έχει κάνει κάποιες προσπάθειες για την κάλυψη του τεράστιου χάσματος μεταξύ πραγματικών αναγκών και θεσμικών απαντήσεων.

Η τηλεφωνική γραμμή 15900 και η γραμμή 197 του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΚΑ), η δημιουργία των συμβουλευτικών κέντρων για τέτοια προβλήματα και οι λιγοστοί ξενώνες για φιλοξενία γυναικών στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη, είναι πρωτοβουλίες προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ωστόσο, παραμένουν αποσπασματικές, ανεπαρκείς για το σύνολο της επικράτειας και εν μέρει αναποτελεσματικές στο βαθμό που δεν συγκροτούν δίκτυο συνέργειας με τα 72 επιτελικά γραφεία ενδοοικογενειακής βίας της ΕΛ.ΑΣ τα οποία δυστυχώς δεν έχουν επιχειρησιακή δράση, αλλά απλώς εποπτεύουν τον τρόπο λειτουργίας των αστυνομικών τμημάτων για τέτοια θέματα και κάνουν μια αδρή στατιστική καταγραφή χωρίς έρευνα σε βάθος.

Τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο 2021 με την ίδρυση πέντε γραφείων-τμημάτων ενδοοικογενειακής βίας της ΕΛ.ΑΣ. στην Αθήνα και ενός στη Θεσσαλονίκη έγινε μια προσπάθεια να απαντηθεί ένα οξύ κοινωνικό πρόβλημα χωρίς άρτια εκπαιδευμένο προσωπικό και με στελέχη τα οποία σε μεγάλο βαθμό υπηρετούν εκεί χωρίς τη θέληση τους (ΜΑΤ, τροχονόμοι κοκ).

Είναι προφανές ότι η σύντομη σεμιναριακού τύπου εκπαίδευση αυτών των στελεχών (όπως με την αξιόπιστη ΜΚΟ Διοτίμα) είναι ανεπαρκής προκειμένου να συνδεθούν με υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, τοπικής αυτοδιοίκησης, πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, ψυχικής υγείας, νομικής υποστήριξης.

Κυρίως οι υπάρχουσες δομές είναι αδύναμες να αποκωδικοποιούν τα αιτήματα, άμεσα και έμμεσα, φοβισμένων και καταπιεσμένων γυναικών που ζουν σε συνθήκες ακραίας ανασφάλειας. Πολύ περισσότερες είναι ανίκανες να παρέμβουν προκειμένου να αντιμετωπιστεί επιχειρησιακά και νομικά η εν δυνάμει επικινδυνότητα του δράστη.

Συμπέρασμα: Πρέπει να επικαιροποιηθεί επιχειρησιακά, επιστημονικά, εκπαιδευτικά και ερευνητικά το εθνικό σχέδιο για την έμφυλη βία, ενσωματώντας καλές πρακτικές του εξωτερικού και προχωρώντας σε προσλήψεις εξειδικευμένων στελεχών (ψυχολόγων, ψυχιάτρων, νομικών, κοινωνικών λειτουργών, αστυνομικών) με διεπιστημονική συνεργασία σε κάθε νομό της χώρας.

Τα ΜΜΕ, πέρα από την δραματοποιημένη παρουσίαση τέτοιων φοβερών συμβάντων, πρέπει, επιτέλους, να επιτελέσουν έναν ουσιαστικό παιδευτικό ρόλο αναλαμβάνοντας την κοινωνική τους ευθύνη και εγκαταλείποντας μια κουλτούρα προχειρότητας, επιδερμικότητας και εντυπωσιοθηρίας

Τηλεγραφικές παρεμβάσεις του λεπτού από ειδικούς και δήθεν τηλεδιαγνώσεις, πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν.

Ούτε όλα συγχωρούνται, ούτε όλα συμψηφίζονται και ούτε όλα επιτρέπονται μέσα από μια φτηνή κομματική αντιπαράθεση με το μανδύα της δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας.

(Ο Στέλιος Στυλιανίδης είναι καθηγητής κοινωνικής ψυχιατρικής, ψυχαναλυτής, ιδρυτής της ΕΠΑΨΥ)

Πηγή : iEidiseis.gr

Σημαίνει τεράστια αναστάτωση, κίνδυνο υποτροπής και αβάσταχτη ταλαιπωρία στο δημόσιο σύστημα υγείας που στενάζει από την επιβάρυνση της πανδημίας και έχει εκρηκτικά ελλείμματα στον τομέα της ψυχικής υγείας, λέει ο Στέλιος Στυλιανίδης.

Γράφει ο Βασίλης Σκουρής

22:34 – 18/03/2022Τελευταία ενημέρωση: 22:42 – 18/03/2022

Η απόφαση του υπουργείου Υγείας για απαγόρευση συνταγογράφησης φαρμάκων και παραπομπής σε εξετάσεις από ιδιώτες γιατρούς σε ανασφάλιστους προφανώς εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο άσκησης πίεσης στους άπορους και έχει ήδη προκαλέσει τις αντιδράσεις της ιατρικής κοινότητας.

Πολύ περισσότερο όταν το δημόσιο σύστημα υγείας είναι στα όριά του και δεν «χωράει» περισσότερα αιτήματα.

Οι πιο ευάλωτοι όλων είναι οι ψυχικά ασθενείς δεδομένου ότι η σχέση με το γιατρό τους είναι καθοριστική για την έκβαση της θεραπείας τους. Το χτύπημα είναι συντριπτικό για τα ΝΠΙΔ που προσφέρουν ψυχιατρική φροντίδα δωρεάν και που έχουν πλήθος ανασφάλιστων ωφελούμενων.

Μίλησα για το ζήτημα αυτό με τον καθηγητή κοινωνικής ψυχιατρικής στο Πάντειο (ψυχίατρο-ψυχαναλυτή) Στέλιο Στυλιανίδη που είναι ιδρυτής της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ) και μου εξήγησε τι σημαίνει αυτή η απόφαση για τους ανασφάλιστους ψυχικά ασθενείς.

Σημαίνει τεράστια αναστάτωση, κίνδυνο υποτροπής και αβάσταχτη ταλαιπωρία στο δημόσιο σύστημα υγείας που στενάζει από την επιβάρυνση της πανδημίας και έχει εκρηκτικά ελλείμματα στον τομέα της ψυχικής υγείας. Μου εξήγησε πόσο καταλυτική σημασία έχει η θεραπευτική σχέση για να μείνει συνεπής ο ασθενής στην αγωγή του και πόσο ευαίσθητη είναι αυτή η σχέση και μου θύμιζε ότι υπάρχουν νησιά στα οποία ο ασθενής θα πρέπει να πάει σε άλλο νησί για να εξασφαλίσει τη συνταγογράφηση του φαρμάκου που χρειάζεται. Μου περιέγραψε τη μάχη που δίνεται καθημερινά από τους ψυχιάτρους στις. δομές της ΕΠΑΨΥ για να βοηθήσουν πάσχοντες από βαριές ψυχικές νόσους να ζήσουν όμορφα και με αξιοπρέπεια. Και πόσο όλη αυτή η προσπάθεια υπονομεύεται όταν πρέπει ένας ανασφάλιστος ασθενής που παλεύει με την ψυχική οδύνη να μάθει ξαφνικά ότι στο εξής θα πρέπει να στηθεί σε κάποια ουρά δημόσιου νοσοκομείου ή κέντρου ψυχικής υγείας για να τον εξυπηρετήσει ένας άγνωστος γιατρός χωρίς να ξέρει τίποτα για το παρελθόν και τις ιδιαιτερότητές του.

Θέλω να πιστεύω ότι η υφυπουργός Υγείας, αρμόδια για θέματα ψυχικής υγείας, Ζωή Ράπτη από αμέλεια αποδέχθηκε μια τέτοια απόφαση. Μακάρι να μην κάνω λάθος.

Πηγή: ieidiseis.gr

Πώς μπορεί η ψυχιατρική να συμβάλει στη χειραφέτηση του ανθρώπου που πάσχει και πώς μπορεί να ξεπεραστεί η δυσφορία εντός της ψυχιατρικής που απορρέει κυρίως από την αναστολή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.

Ο Νίκος Τζαβάρας είναι ήδη μια ιστορική προσωπικότητα της ελληνικής ψυχιατρικής και ψυχανάλυσης. Υπήρξε πρόεδρος και της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας και της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας. Αυτή η σύζευξη, της ψυχιατρικής και της ψυχανάλυσης, καθόρισε την πορεία και τη σκέψη του. Προλόγισε το «Εγχειρίδιο Ψυχοδυναμικής Ψυχιατρικής» (εκδόσεις Τόπος) που επιμελήθηκε ο συνάδελφος και φίλος του Στέλιος Στυλιανίδης, γιατί μοιράζονται την ίδια αγωνία: Πώς μπορεί η ψυχιατρική να συμβάλει στη χειραφέτηση του ανθρώπου που πάσχει και πώς μπορεί να ξεπεραστεί η δυσφορία εντός της ψυχιατρικής που απορρέει κυρίως από την αναστολή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.

Το «Εγχειρίδιο ψυχοδυναμικής ψυχιατρικής» (εκδ. Τόπος), το οποίο προλογίσατε, είναι ένα πανεπιστημιακό σύγγραμμα; Απευθύνεται αποκλειστικά σε φοιτητές ή σε ευρύτερο κοινό;

Το συλλογικό αυτό σύγγραμμα είναι ένα διδακτικό και φιλόδοξο πόνημα το οποίο θέλει να καλύψει –και το επιτυγχάνει– το πλήθος των όψεων μιας ψυχοδυναμικά προσανατολισμένης ψυχιατρικής. Εντούτοις, το εύρος των επιμέρους εργασιών ορθώς υπερβαίνει τα όρια του βασικού του προσανατολισμού, καθώς τόσο οι παραδόσεις της κλασικής κλινικής ψυχοπαθολογίας όσο και ο πλέον προφανής συγκαθορισμός της ψυχιατρικής έρευνας από τη βιολογία υπό την ευρύτερη έννοια διεισδύουν και διαμορφώνουν τις απορίες της ψυχοδυναμικής θεώρησης. Αυτού του είδους ο πλουραλισμός, που εκκινεί και δεν αποκρύπτει έναν αρχικό σχεδιασμό, είναι απαραίτητος για τη μεθοδολογική θωράκιση και την εκπαιδευτική ενημέρωση των φοιτητριών και φοιτητών στους οποίους απευθύνεται. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου πως η σειρά των πραγματειών που περικλείει δεν θα συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον ενός πολύ μεγαλύτερου αριθμού αναγνωστών, ψυχολόγων και ψυχιάτρων, καθώς πληρούν συχνά με εύληπτο τρόπο κενά της ελληνικής βιβλιογραφίας. Νομίζω πως αυτό το εύχρηστο, αλλά και σε ορισμένα του σημεία δύσκολο, εγχειρίδιο θα προσφέρει γενικότερους ερεθισμούς στον ψυχιατρικό διάλογο. Βέβαια, επιθυμία μιας ψυχιατρικής που αποβλέπει στη διαμόρφωση ενός διευρυμένου διαλόγου εντός της κοινωνίας γύρω από τον ψυχισμό των πολιτών είναι και η πρόσληψη της κριτικής που θα ασκηθεί κατά των αδυναμιών του έργου της. Τόσο των γενικότερων μεταβολών που προτείνει όσο όμως και των θεωρητικών της απόψεων που προβάλλονται όπως λ.χ. από αυτό το εγχειρίδιο. Ένας σημαντικότατος λόγος να διαβαστεί, και μπορεί να κατανοηθεί και από τους μη ειδικούς, ώστε να προκύψουν κριτικές απορίες. Είναι λάθος να εγκλωβίζουμε την ψυχιατρική στην απομόνωση της επιστημονικής αυθεντίας. Τα επιμέρους κεφάλαια δεν απλουστεύουν τα θέματα που θίγουν, εντούτοις εκθέτουν με σαφήνεια στους αναγνώστες καταστάσεις που τους αφορούν.

Είναι σωστό να πει κανείς ότι επιχειρείται η σύνθεση του ατομικού με το κοινωνικό στην ψυχιατρική;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτή η σύνθεση που ορθά υπαινίσσεστε δεν είναι απλώς και μόνον ένα ιδεολόγημα προοδευτισμού, αλλά αποτελεί μια αδήριτη μεθοδολογική προϋπόθεση για τη συγκρότηση του συνόλου της ψυχιατρικής. Η κοινωνική διάσταση των ψυχοπαθολογικών εκδηλώσεων –όπως κατ’ επανάληψη υποδηλώνει ο κλινικός και θεωρητικός ορίζοντας του εγχειριδίου– δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο περιγραφής δίχως τη χρήση της ατομικής ψυχολογίας – και αντιστρόφως. Άλλωστε, όπως υπογραμμίζει ο Φρόυντ στην «Ψυχολογία των Μαζών», η ίδια η ψυχανάλυση είναι εξαρχής κοινωνική ψυχολογία. Κατ’ αναλογία, ήδη στη «Γενική Ψυχοπαθολογία» του Γιάσπερς, μαθητή του κοινωνιολόγου Μαξ Βέμπερ, όπως και στους Μπλόυλερ και Κρέπελιν, η με τις κοινωνικές ανάγκες συναλλασσόμενη ψυχιατρική υποχρεώνεται να διαπιστώνει τις τραγικές όψεις της δικής της ιστορίας, κυρίως της ιστορίας των ασύλων, όπως και τις ελλείψεις θεωρητικών εποικοδομημάτων που αναπτύχθηκαν κάτω από όρους βάρβαρου αποκλεισμού των «τρελών». Ωστόσο, μολονότι κατά τον 19ο αιώνα υπεισέρχεται στην ψυχιατρική μια ορθολογική, εν μέρει θετικιστική αντίληψη σύμφωνα με την οποία ψυχικές νόσοι εδράζονται στον εγκέφαλο, η περαιτέρω εξέλιξή της καταδεικνύει τους κινδύνους που περικλείει ο βιολογισμός που επικρατεί ως ιδεολογία σε μεγάλη έκταση. Παράλληλα με την υποσχόμενη πρόοδο ανθρωπιστικών μεταβολών στο ασυλιακό πλαίσιο ιδιοποιείται μορφές κοινωνικού δαρβινισμού και της ευγονικής, η οποία μάλιστα, όπως έχει καταγραφεί από ιστορικούς της ψυχιατρικής, δεν αφήνει ανέπαφη τη σκέψη ούτε καν της ψυχιατρικής πρωτοπορίας. Ο ρατσισμός, οι δολοφονίες των έγκλειστων ψυχασθενών στη διάρκεια του εθνικοσοσιαλισμού, έχουν, τουλάχιστον μερικώς, εκεί τις καταβολές τους. Βλέπετε, η αλληλεπίδραση κοινωνικών, ιστορικών, ενδοοικογενειακών συνθηκών με την εξελισσόμενη υποκειμενικότητα του κάθε ατόμου δεν πρέπει να μελετάται και να ερμηνεύεται με αποκλειστική προοπτική τη συμπλήρωση επιστημονικών εργαλείων, αλλά και με τη διαρκή αποκάλυψη προκαταλήψεων και ιδεολογιών που διαδίδονται εντός της ίδιας της ψυχιατρικής.

Αυτή η «σύγχυση» των αξιών θα αποτελέσει αντικείμενο στοχαστών της μεταπολεμικής κοινωνικής ψυχιατρικής, οι οποίοι θα εγκαταστήσουν στον μεταρρυθμιστικό διάλογο που επιβάλλουν οι ιστορικές συνθήκες την κριτική των ιδεολογιών. Δηλαδή την αποκάλυψη των αντινομικών πλευρών με τις οποίες συνυπάρχουν επιστημονικές ανακαλύψεις και πρακτικές.

Στον πρόλογο μιλάτε για «δυσφορία εντός της ψυχιατρικής». Τι ακριβώς εννοείτε;

Πρόκειται για μια έμμεση και κατά την κρίση μου αξιοποιήσιμη αναφορά στην πραγματεία του Φρόυντ «Η δυσφορία εντός του πολιτισμού» που δημοσιεύτηκε το 1930. Οι συνειρμοί που ήδη ο τίτλος προξενεί είναι ποικίλοι και παραπέμπουν πράγματι σε μια υπερκαθορισμένη πρόθεση. Κατ’ αναλογία και μόνο στον πρόλογο πρόκειται για τη δυσφορία που εκτρέφεται εντός των ψυχιατρικών θεσμών, εντός των κλινικών, κατά την πρόσκρουση σε διαδοχικές και μη πάντα υπερβάσιμες θεραπευτικές δυσχέρειες, στη συχνή αίσθηση της ματαιοπονίας που κατακλύζει τους εργαζόμενους, για την αποκρυπτόμενη ή και ενσυνείδητη επιθετικότητα ενάντια στους μη επηρεαζόμενους ασθενείς, για τη δυσανεξία που καλλιεργείται από τις παραδόσεις που διατρέχουν την ψυχιατρική πραγματικότητα και προπάντων για την αναστολή των αναμενόμενων μεταρρυθμίσεων που χρονίζουν. Οι μεγάλες συμφιλιώσεις με την ιστορική πραγματικότητα της ψυχιατρικής είναι λιγοστές, ενώ επανέρχεται στην καθημερινότητά της η εμπειρία της αποξένωσης. Ένας από τους βασικούς λόγους, περιγραφόμενους στο «Εγχειρίδιο», για την απαραίτητη ψυχική φροντίδα, την «εποπτεία», εκείνων που εργάζονται στους θεσμούς της και ακόμη και για εκείνους εξυφαίνουν νέες θεωρητικές προοπτικές.

Απόρροια αυτής της αποξενωτικής εμπειρίας υπήρξε και το μεταπολεμικό ανατρεπτικό κίνημα κατά της εδραιωμένης παραδοσιακής ψυχιατρικής. Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 έχουμε μια τεράστια εισβολή φιλοσοφικών ρευμάτων στην ψυχιατρική σκέψη, που αναζητά την υπέρβαση της αποξένωσης τόσο των ψυχικά περιθωριοποιημένων όσο και της δικής της υπόστασης. Από τον Μαρξ έως τον Χάιντεγκερ, από τη Σχολή της Φρανκφούρτης έως τον Φουκώ, προσδοκώνται οι οριστικές ρήξεις με το ψυχιατρικό παρελθόν. Πέραν των υπερβολικών ανατρεπτικών διατυπώσεων που οι ριζοσπαστικότερες φωνές εκείνης της εποχής διεκδικούν και που πολλές φορές δείχνουν να αγνοούν ή να παραγνωρίζουν την απλή, ουσιαστική, δύσκολη κλινική πραγματικότητα, νομίζω πως μία θέση του Φουκώ δείχνει να συμπυκνώνει το τι υποβάλλει η «δυσφορία εντός της ψυχιατρικής»: το ότι ο ίδιος ο Ορθός Λόγος, που παρεμβαίνει ως επιστημονική υπόδειξη, επικυρώνει τα όρια ανάμεσα στους κοινωνικούς θεσμούς και στην «παραφροσύνη». Την ορθολογική εκτίμηση της Τρέλας διατρέχει ο κίνδυνος ενός νέου εγκλεισμού και αποκλεισμού των παραφρόνων όταν η ίδια η κατανόησή τους ανακόπτεται μπροστά στην εξέταση της κοινωνικής τους διαδρομής και του ιστορικού βάθους της συνεχιζόμενης αποξένωσής τους. Σε αυτή την ακατάλυτη διαπίστωση προσέκρουσε ένα ελπιδοφόρο κίνημα, το οποίο αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη μέθη του ριζοσπαστισμού του. Όμως οι πυρήνες, τα ίχνη του, θα παραμείνουν αντικείμενο μελέτης της πεφωτισμένης καθηγεσίας και των μαθητευομένων της, γιατί εκφράζει τη μεγάλη ουτοπική ελπίδα για την απόλυτη χειραφέτηση των έως τώρα ψυχασθενών, την πλήρη συμφιλίωση των πολιτών μαζί τους.

Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στο βιοϊατρικό μοντέλο και στην ψυχοκοινωνική προσέγγιση;

Σήμερα κυριαρχεί ένα προσωρινό κατά την κρίση μου μεταμοντέλο μιας βιο-ψυχο-κοινωνικής προσέγγισης κάθε συγκεκριμένου ασθενούς, αλλά και των γενικότερων διλημμάτων της ψυχιατρικής θεωρίας και πολιτικής. Ο κίνδυνος που διαφαίνεται στην υιοθέτησή του αφορά την ιδεατή προβολή μιας γενικευμένης πρόθεσης, η οποία μπορεί όμως να ολισθήσει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση εξαιτίας ενός δεδομένου επιστημονικού περιβάλλοντος. Δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί η παρατήρηση πως η σημερινή θεραπεία των ψυχικών παθήσεων εξελίσσεται υπό την επήρεια βιολογικών προτιμήσεων. Στη σύγχρονη ψυχοφαρμακολογία πιστοποιείται η προώθηση παρασκευασμάτων –όπως λ.χ. των νευροληπτικών– που έχουν, τουλάχιστον για τις ψυχώσεις, οικουμενική εμβέλεια. Όμως η διαρκής γενικεύουσα στατιστική τεκμηρίωση των αποτελεσμάτων χορήγησής τους έχει –μεταξύ άλλων– ως συνεπακόλουθο το ότι μετατρέπεται σε χαρακτηριστικό των ψυχιατρικών ανακοινώσεων η απουσία παρουσιάσεων μεμονωμένων ασθενών που θα καθιστούσαν εύληπτους τους διαγνωστικούς και θεραπευτικούς χειρισμούς με γνώμονα το τρισδιάστατο μοντέλο. Μια άλλη αδυναμία για τη μη αποτελεσματική εφαρμογή του προέρχεται από τον ζήλο της κοινωνικής ψυχιατρικής να απεμπολεί τον απαραίτητο διάλογο με την ψυχοφαρμακολογία, όπως και συχνά να αποφεύγει την ίδια την ψυχοθεραπεία που εξακολουθητικά επικαλείται. Επίσης, έλλειψη εμπεδωμένων κλινικών γνώσεων παρεκτρέπει τη διάγνωση σε υπερεκχειλίζοντες ψυχολογισμούς που αποφεύγουν τη διάκριση των ουσιαστικών παθολογικών φαινομένων. Υπαινισσόμενος μόνο ορισμένες αδυναμίες που σχετίζονται με το εύηχα προβαλλόμενο τρίπτυχο επιδιώξεων, θα ήθελα να αναφέρω τη ρήση ενός μεγάλου φιλοσόφου ότι η κατάδυση στο συγκεκριμένο ψυχικό ζήτημα διευκολύνει την εφαρμογή αξιοκρατικά ουδέτερων κριτηρίων. Με άλλα λόγια, η ενασχόληση με ένα συγκεκριμένο υποκείμενο επιτρέπει τον έλεγχο της καταλληλότητας των κλινικών και θεωρητικών εργαλείων που εφαρμόζονται κατά τη διερεύνηση ασθενών και προτρέπει προς τον διεπιστημονικό διάλογο, που συμπληρώνει και διορθώνει μονομερείς ατέλειες. Δεν πρέπει ποτέ να λησμονείται πως η ψυχιατρική φέρει στην ενσυνείδητη και ασυνείδητη μνήμη της παραδοσιακές ταυτίσεις με προκαταλήψεις που δρουν, όπως και στην ίδια την κοινωνία, κατά της αποδοχής των ψυχασθενών και χρειάζονται καθαυτές μια συνεχιζόμενη επεξεργασία.

Και η κλινική;

Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό για τη μεθοδολογική τάση αυτού του πονήματος το εκτενές κεφάλαιο που ακολουθεί την εισαγωγή: η Κλινική Εκτίμηση του Ασθενούς. Τόσο η ψυχιατρική διερεύνηση όσο και η ψυχοδυναμική συνέντευξη έχουν ως στόχο να διαμορφώσουν απαρχής τις συνθήκες πολλαπλών προσεγγίσεων του πάσχοντος ατόμου. Η ακριβής καταγραφή των ψυχολογικών και ψυχοπαθολογικών ιδιομορφιών, όπως και η πρώτη προσπάθεια ταύτισης με τον ασθενή, αποτελεί μια δοκιμασία για την οξυδερκή παρατήρηση και για την ενσυναισθητική λειτουργία, των οποίων ο συνδυασμός επιτρέπει πρώτες διαγνωστικές υποψίες. Πάντως, εκείνο που προέχει είναι η εσωτερική ετοιμότητα του εξεταστή να αναθεωρεί αναπαραστάσεις του που προέρχονται από εξωτερικές, εμπειρικές λεπτομέρειες σχετιζόμενες με την αισθητηριακή εκφραστικότητα του ασθενούς – όπως και να καταγράφει με αυθορμησία και ειλικρίνεια τις συγκινησιακές διαμοιβές που προέρχονται από τη διυποκειμενική επικοινωνία μαζί του. Αυτές οι διαισθητικές συναλλαγές είναι που στην ψυχανάλυση ανάγονται στις δύο θεμελιακές έννοιες της μεταβίβασης και αντιμεταβίβασης και στη φαινομενολογία εμφανίζονται ως η κατανοούσα πράξη με την οποία επιδιώκεται η μεταφορά του ενός Εγώ στην περιοχή του άλλου.

Δηλαδή, αξιοποιείται η κλινική εμπειρία των ειδικών για να προκύψουν θεωρητικά συμπεράσματα;

Κατά την περιγραφή του πλήθους των Διαταραχών της Προσωπικότητας η συστηματική διεξοδική εκδίπλωση των κλινικών εικόνων επιτυγχάνει να ανταποκριθεί στους στόχους της εισαγωγής. Γίνεται εύληπτη η μεθοδολογική πρόθεση της εκμετάλλευσης ψυχοδυναμικών προτύπων για την καταλληλότερη σύγχρονη ανάδειξη μιας πολύχρονης ερευνητικής-κλινικής πορείας. Τα κείμενα, των οποίων η απαραίτητη οργανική συνάφεια υποβοηθά μια πειστική ενιαία αντίληψη, προέρχονται όχι αποκλειστικά από δόκιμους ψυχαναλυτές αλλά και από νεότερους συγγραφείς – με τους οποίους γνωρίζει να συνεργάζεται ο κ. Στέλιος Στυλιανίδης. Το φάσμα των διαγνωστικών κατηγοριών στις οποίες επικεντρώνονται οι εργασίες προδίδει την αμερόληπτη επιλογή τους από την κλινική ψυχιατρική παράδοση –ως επί το πλείστον των ιδεατών ψυχοπαθητικών τύπων κατά Κουρτ Σνάιντερ– όπως και από τις αναθεωρήσεις τους που πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια των δεκαετιών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κυρίως, αρχικώς από τους Χάιντς Κόχουτ και Όττο Κέρνμπεργκ.

Τα όσα εκτίθενται για την Ψυχοδυναμική Ψυχιατρική Κλινική αποτελούν μια συνεπή συνέχεια του κεφαλαίου για τις διαταραχές προσωπικότητας, για τις οποίες, θα πρόσθετα, ότι προσφέρονται για τη διαφοροποιημένη επισήμανση ομοιοτήτων, αλλά και ιδιαιτεροτήτων, στην ψυχοπαθολογία των αποκαλούμενων οριακών και των ψυχωτικών. Τα μεγάλα διλήμματα, τα οποία παραμένουν αναπόφευκτα, κατά την ψυχοδυναμική θεραπεία ψυχωτικών δεν αποκρύπτονται ούτε διασκεδάζονται λ.χ. στις δύο μελέτες της κ. Χρυσής Γιαννουλάκη, όπως συχνά συμβαίνει μέσω μιας ζοφερής ψυχαναλυτικής ρητορικής με την οποία επικαλύπτονται οι αδυναμίες της πράξης. Όλα τα μέρη αυτής της ενότητας συνθέτουν ένα πλέγμα κλινικών εμπειριών οι οποίες και εδώ προσφέρουν –και αυτό είναι το ευεργετικό διδακτικό γνώρισμα του εγχειριδίου– την αίσθηση μιας συνεχούς συγγραφικής προσπάθειας υπέρ μιας συνολικής θεώρησης της ψυχιατρικής.

Σε σχέση με τη θεραπευτική προσέγγιση, παίρνει θέση το βιβλίο;

Στα τελευταία μέρη του «Εγχειριδίου» οδηγούμαστε στην προβληματική των Θεραπευτικών Προσεγγίσεων, που δεν μπορεί παρά να αποκαλύπτει εκ νέου τις προτιμήσεις εκείνου που έχει επιμεληθεί την έκδοση με γνώμονα το ότι απευθύνεται στις φοιτήτριες και στους φοιτητές της Ψυχολογίας. Αντιπαρέρχομαι τις ατομικές ψυχοθεραπείες –που εισάγονται από γνωστούς πεπειραμένους κλινικούς– για να επιμείνω στην Ομαδική Ψυχοθεραπεία. Δυστυχώς, οι δυνατότητές της, ιδιαίτερα για ασθενείς των ψυχιατρικών κλινικών και γενικότερα θεσμών που επιλαμβάνονται των ψυχικά πασχόντων, δεν εφαρμόζονται σε μεγάλη έκταση, μολονότι, πλην της αδιαμφισβήτητης θεραπευτικής αποτελεσματικότητας που προέρχεται από την υποστήριξη του Εγώ των ασθενών, διανοίγεται η προοπτική της Κοινωνικής Ψυχιατρικής: δηλαδή η πιο ολοκληρωμένη κατανόηση της ψυχοπαθολογικής ή αποκλίνουσας συμπεριφοράς εντός των διαδραματιζόμενων κοινωνικών ρόλων, αλλά και η παράλληλη ενσωμάτωση όλων εκείνων που εμπλέκονται στις διαδικασίες θεραπείας και στους στόχους αποκατάστασης στο κοινό πλέγμα συναισθηματικών συναλλαγών. Αυτή η καθολικότερη προοπτική υπέρ της Αλληλεγγύης, που συντηρείται παρά τις κοινωνικές προκαταλήψεις και αντιστάσεις, είναι εν κατακλείδι ο προσανατολισμός αυτού του εγχειριδίου, στο οποίο ο κ. Στέλιος Στυλιανίδης και οι συνεργάτες συνάδελφοί του εκφράζουν την πεποίθησή τους ότι η ψυχιατρική μπορεί να συμβάλει στη χειραφέτηση του ανθρώπου που πάσχει.

Ο Νίκος Τζαβάρας είναι Νευρολόγος-Ψυχίατρος, Διδάσκων Ψυχαναλυτής, Μέλος της Ελληνικής, Γερμανικής και Διεθνούς Ψυχαναλυτικής Εταιρείας (IPA)

Μπορείτε να βρείτε το σχετικό βίντεο εδώ

( Στα 1:42΄ της τηλεοπτικής εκπομπής )

Πηγή : ieidiseis.gr

Τι ειπώθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου του Στέλιου Στυλιανίδη «Εγχειρίδιο Ψυχοδυναμικής Ψυχιατρικής», Εκδόσεις «Τόπος». Γιατί πρέπει να πάψει «το θεωρητικά βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο να καταλήγει σε συνταγογράφηση φαρμάκων και ένα παρηγορητικό χάδι που λέγεται ψυχολογική υποστήριξη και είναι μια ρηχή διευθέτηση της οδύνης του άλλου».

“Το κίνητρο μου για την έκδοση αυτού του βιβλίου ήταν η δυσφορία εντός της ψυχιατρικής, εντός των ψυχιατρικών και των ψυχαναλυτικών θεσμών” εξήγησε ο Στ. Στυλιανίδης μιλώντας για το “εγχειρίδιο ψυχοδυναμικής ψυχιατρικής” (εκδόσεις ΤΟΠΟΣ) που παρουσιάστηκε στον κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Και συνέχισε: “Η ψυχιατρική φτωχαίνει αν δεν βρίσκεται σε διάλογο με την ψυχανάλυση και τα άλλα ψυχοθεραπευτικά ρεύματα, τις νευροεπιστήμες, με τη φιλοσοφία, την κοινωνιολογία”.

“Ήταν μια πρόκληση -συνέχισε- να συντονιστούμε επιστήμονες με διαφορετική επιστημονική ατζέντα. Υπήρξε πολλή σκέψη, επεξεργασία, ανοχή στη διαφορετικότητα και στις ευαισθησίες του καθένα για να προκύψει τελικά κοινός λόγος”. Πρέπει να πάψει “το θεωρητικά βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο να καταλήγει σε συνταγογράφηση φαρμάκων και ένα παρηγορητικό χάδι που λέγεται ψυχολογική υποστήριξη και είναι μια ρηχή διευθέτηση της οδύνης του άλλου”.

Κατά τον Στ. Στυλιανίδη, για να είναι ανατρεπτική η φύση της ψυχανάλυσης οφείλει να συνομιλεί με τους άλλους και να μην προστατεύει την καθαρότητα του μοντέλου. Ακυρώνεται η αξία της ψυχανάλυσης όταν δεν παρακολουθεί το ρεύμα της ιστορίας και τις ανάγκες του σύγχρονου, μετανεωτερικού ανθρώπου. “Η ψυχοδυναμική ψυχιατρική -πιστεύει- έχει νόημα μόνο μέσα στο πεδίο. Θέλουμε να μοιραστούμε το βίωμα και να κατανοήσουμε, όσο μπορούμε, την υποκειμενική οδύνη και όχι απλώς να καταστείλουμε τα συμπτώματα. Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να διαχειριστούμε τις αντιφάσεις μας και όχι να υπερασπιστούμε το νικηφόρο μοντέλο που υπηρετούμε”.

Για τον συλλογικό τόμο μίλησε ο καθηγητής ψυχιατρικής του ΑΠΘ και πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας Β. Μποζίκας, ο οποίος αναφέρθηκε στα προβλήματα ψυχικής υγείας που εκδηλώνονται στις νεότερες ηλικίες σημειώνοντας ότι πρόκειται για την πιο ευάλωτη ομάδα σε ό,τι αφορά τέτοιες παθήσεις. Εξήγησε ότι η ηλικία έναρξης των ψυχικών διαταραχών είναι μεταξύ 14,5 και 30 χρόνων. Πριν από την ηλικία των 25 εκδηλώνεται πάνω από 60% των διαταραχών. Παρόλα αυτά, το 70-80% των νέων δεν αναζητούν φροντίδα ψυχικής υγείας.

Κατά τον Β. Μποζίκα, η πρωτοβάθμια φροντίδα πρέπει να παρέχεται στους νέους με μια αλλαγή παραδείγματος στην έρευνα και τη διάγνωση, με καινοτόμες υπηρεσίες. Και στο πλαίσιο αυτό -σημείωσε ο Β. Μποζίκας- το βιβλίο που επιμελήθηκε ο Σ. Στυλιανίδης αποτελεί συμβολή στον διεπιστημονικό διάλογο που αναπτύσσεται παγκόσμια και η κατάληξη του είναι μονόδρομος για τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό της ψυχιατρικής.

Ο Χρ. Ζερβής, πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, τόνισε ότι “η βιολογία δεν αρκεί για να περιγράψει το ψυχικό βίωμα. Μεγάλο μέρος από τα συμπτώματα απορρέουν από ένα βίωμα που το άτομο δυσκολεύεται να πει”. Σημείωσε ότι “η υποθετική υπόσταση, ένα πολύπλοκο εσωτερικό βίωμα, είναι το αντικείμενο της ψυχοδυναμικής προσέγγισης”.

Κατά τον Χρ. Ζερβή, η κατανόηση στο εδώ και τώρα θα δώσει νόημα στην πορεία ζωής του ανθρώπου. Κατέληξε με την ευχή, ότι “το παρόν σύγγραμμα που περιλαμβάνει όλα τα ρεύματα σκέψης στην ψυχιατρική, με έμφαση στην ψυχοδυναμική που γίνεται το πλαίσιο της όλης προσέγγισης, θα γίνει πεδίο ενός καλόπιστου διαλόγου ανάμεσα σε όλα απά τα ρεύματα. “Είναι ένα εκτενές, πλούσιο, πολύπλευρο βιβλίο – συνέχισε – και αυτή η πολυφωνία οδηγεί σε κάτι που έχει συνοχή. Και γι αυτό προσφέρει πολλά στο ελληνόφωνο κοινό”, όπως είπε.

Η Κατερίνα Νομίδου, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Οργανώσεων για την Ψυχική Υγεία ΠΟΣΟΨΥ, Μέλος της Γνωμοδοτικής Επιτροπής του Π.Ο.Υ. για την Ασφάλεια των Ασθενών θύμισε ότι το 1/3 των ατόμων που πάσχουν από ψυχική ασθένεια δεν βελτιώνονται. “Αυτό -είπε- είναι ένα βασικό επιχείρημα για να πάψει η ιατρικοποίηση της ψυχικής οδύνης”. Ανάφερε ότι το μοντέλο που υποστηρίζεται στο βιβλίο έχει πολλά να προσφέρει. Αγγίζει τη βιολογική διάσταση του θέματος αλλά συγχρόνως βάζει την ψυχολογική, την κοινωνική και πολιτιστική διάσταση.

Και συνέχισε: “Αφήνουμε το βιοϊατρικό μοντέλο και προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον ασθενή σε όλα τα επίπεδα. Με ανανεωμένη έμφαση στη σχεσιακή φροντίδα και στην αλληλεξάρτηση της ψυχικής και της κοινωνικής υγείας. Η υποκειμενική εμπειρία είναι η βάση της θεραπευτικής προσέγγισης. Μπορεί να υπάρξει διαφορετική θεραπευτική προσέγγιση προάγοντας τα δικαιώματα των ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας. Πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η υποκειμενική εμπειρία του ατόμου. Το ανοιχτό αυτό μοντέλο υπάρχει, εδώ είναι, στο βιβλίο”.

Ο Αν. Σταλίκας, πρόεδρος του τμήματος ψυχολογίας στο Πάντειο, στάθηκε στην ποιότητα του λόγου του βιβλίου: “Εύληπτος ωραίος λόγος, ίδιος τρόπος έκφρασης, ξεκάθαρος, σε όλα τα κεφάλαια, παρόλο που είναι διαφορετικοί οι συγγραφείς”.Έδωσε σημασία στην πληρότητα, λέγοντας ότι καλύπτει όλα τα θέματα που αφορούν τη σύγχρονη ψυχιατρική, από τη νευρολογία μέχρι την ηθική και τη δεοντολογία.

“Είναι -συνέχισε- όχι μόνο καλογραμμένο και πλήρες αλλά και σύγχρονο, τοποθετεί την ψυχοδυναμική ψυχιατρική στο κέντρο και σε σχέση με όλα τα μοντέλα ψυχοθεραπείας”. Κατά τη γνώμη του έχει ιδιαίτερη αξία η ιστορική προσέγγιση, η χρονική αλληλουχία που επιτρέπει να αναδειχθεί ό,τι προϋπήρχε. “Είναι δουλεμένο πόνημα, φτιάχτηκε με μεράκι και είναι ένα καλό ξεκίνημα για τον 21ο αιώνα, πώς θα εκπαιδεύουμε τους φοιτητές, προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς, στο χώρο της κλινικής ψυχολογίας. Άξιον εστί”.

Ο Ν. Τζαβάρας, νευρολόγος-ψυχίατρος, Διδάσκων Ψυχαναλυτής, Μέλος της Ελληνικής, Γερμανικής και Διεθνούς Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, θύμισε ότι ο Φρόιντ είχε διαπιστώσει ότι οι ψυχώσεις είναι δυνατό να περιγραφούν με τα ίδια εννοιολογικά στοιχεία με τις νευρώσεις, δηλαδή “είμαστε σε θέση όλοι μας να κατανοήσουμε τις ψυχώσεις”.
Έδωσε σημασία στην κοινωνική διάσταση των ψυχοπαθολογικών εκδηλώσεων σημειώνοντας ότι η ίδια η ψυχανάλυση είναι εξαρχής κοινωνική ψυχολογία.

Αναφέρθηκε έντονα στον εκβαρβαρισμό των ασύλων και εξήγησε ότι τον 19ο αιώνα υπεισέρχεται στην ψυχιατρική μια θετικιστική αντίληψη ότι οι αιτίες των ασθενειών εδράζονται στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα ο βιολογισμός να ιδιοποιείται μορφές κοινωνικού δαρβινισμού και ευγονικής. Μίλησε για τη δυσφορία εντός της ψυχιατρικής και τόνισε ότι η σημερινή θεραπευτική προσέγγιση στην ψυχιατρική τελεί υπό την επιρροή βιολογικών προτιμήσεων.

Κλείνοντας ο Στ. Στυλιανίδης επεσήμανε ότι – κατά τη γνώμη του – τρεις είναι οι βασικοί σταθμοί στην ιστορία της ψυχιατρικής: Η σύμπραξη της φαινομενολογίας στη θεραπευτική πράξη και η συμβολή της ψυχανάλυσης στην κατανόηση και νοηματοδότηση της κλινικής εικόνας / Το πρόταγμα του Φ. Μπαζάλια για κατάργηση των ασύλων ώστε να δημιουργηθεί ένα αξιοπρεπές πλαίσιο συνάντησης με το πάσχουν υποκείμενο / Η ψήφιση από τον ΟΗΕ το 2006 της Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες. “Η πρόκληση για όλους μας είναι αυτές οι κατακτήσεις να εφαρμοστούν στην πράξη”, κατέληξε.

Πηγή: ieidiseis.gr

Τι προτείνει ο καθηγητής κοινωνικής ψυχιατρικής Στέλιος Στυλιανίδης, με αφορμή την παγκόσμια μέρα ψυχικής υγείας και τη συνεργασία που εγκαινιάζει το iEidiseis με την ΕΠΑΨΥ.

Πρέπει να αλλάξει η κουλτούρα του επείγοντος, να αποδυναμωθεί ο συντεχνιασμός των ψυχιάτρων, να αναπτυχθούν οι άτυπες υπηρεσίες σε κοινοτικό επίπεδο, να καταργηθούν τα ψυχιατρικά νοσοκομεία και να ενισχυθεί η πρωτοβάθμια φροντίδα ψυχικής υγείας.

Τα παραπάνω τονίζει -μεταξύ άλλων- ο καθηγητής κοινωνικής ψυχιατρικής Στέλιος Στυλιανίδης, με συνέντευξη που παραχωρεί στο iEidiseis, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας, αλλά και με αφορμή τη συνεργασία που εγκαινιάζουμε με την ΕΠΑΨΥ.

-Πόσο αλλάζει η πανδημία την σύγχρονη ψυχιατρική;

Η πανδημία άφησε και συνεχίζει να αφήνει ένα συλλογικό ψυχικό τραύμα, σε πολλά επίπεδα, η επεξεργασία του οποίου θα είναι διαφορετική σε ατομικό, κοινωνικό και πλανητικό επίπεδο. Το μεγάλο πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι, ιδιαίτερα για τη χώρα μας και τις άλλες χώρες του μεσογειακού νότου, τη μακρόχρονη κοινωνικοοικονομική κρίση, με ήδη τεράστιες επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική υγεία, διαδέχτηκε η πανδημία.

Όπως έχει ήδη τεκμηριωθεί από διάφορες έρευνες σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, τα επίπεδα κατάθλιψης, άγχους, ψυχοσωματικών εκδηλώσεων, οι αντιδράσεις δυσφορίας (γνωστικές, συναισθηματικές, βιολογικές, κοινωνικές), η αύξηση της αυτοκτονικότητας, η επιθετικότητα, η παρορμητικότητα, η προσπάθεια αυτοθεραπείας και ανακούφισης της ψυχικής και κοινωνικής οδύνης με αύξηση της χρήσης αλκοόλ, ουσιών και κατάχρηση μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων αποτελούν νέα κοινωνικά και επιδημιολογικά δεδομένα, τα οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν οι υπάρχουσες υπηρεσίες ψυχικής υγείας.

-Συνδέονται οι ανισότητες με το αποτύπωμα που αφήνει στον ψυχισμό η πανδημία;

Η ανθεκτικότητα κάθε πολίτη και κάθε κοινωνικής ομάδας απέναντι στα επανειλημμένα lockdown και τις σοβαρότατες συνέπειες τους στην κοινωνική-οικονομική και ψυχική ζωή διαφέρει και εξαρτάται κυρίως από κοινωνικούς προσδιοριστές (social determinants) οι οποίοι υπερβαίνουν τους κλινικούς και γενετικούς – προδιαθεσικούς παράγοντες.

Για παράδειγμα, ο μεγάλος όγκος της διεθνούς βιβλιογραφίας αλλά και ελληνικά ερευνητικά δεδομένα, τεκμηριώνουν ότι οι κοινωνικές ανισότητες έχουν μία καθοριστική επίδραση στην ατομική ψυχική υγεία.

Όπως φάνηκε και από την οικονομική κρίση, οι αλλαγές σε μακροοικονομικό επίπεδο, η ανεργία, τα αυξανόμενα χρέη των νοικοκυριών και οι τρομακτικές ανισότητες στο οικογενειακό εισόδημα στάθηκαν παράγοντες που αποτέλεσαν υψηλού κινδύνου παραμέτρους για την ψυχική υγεία ανατροφοδοτώντας έναν φαύλο κύκλο φτώχειας-ενδοοικογενειακής βίας-κοινωνικού αποκλεισμού και άνιση ή μηδενική πρόσβαση στις ήδη ισχνές και δυσλειτουργούσες δημόσιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας.

Η πανδημία ανέδειξε ένα τεράστιο έλλειμμα του συστήματος της δημόσιας υγείας, του κοινωνικού κράτους και των κοινοτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, ελλείμματα τα οποία είναι αδύνατο να καλυφθούν από τον ιδιωτικό τομέα λόγω όλων αυτών των κοινωνικών ανισοτήτων που προαναφέρθηκαν.

-Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: Μπορεί ένας πολίτης που χρειάζεται ψυχιατρική φροντίδα να έχει δωρεάν βοήθεια χωρίς καθυστέρηση;

Οι απαντήσεις που δόθηκαν από την πολιτεία με τις τηλεφωνικές γραμμές στήριξης όπως και το πολιτικό πρόγραμμα “Ψ υποστηρίζω”για τους υγειονομικούς και τους νοσήσαντες αποτελούν απλές νησίδες καλής πρακτικής που πιθανόν να μπορούν να σταματήσουν για λίγα άτομα μια ψυχική αιμορραγία και να καλύψουν το επείγον. Το μείζον όμως είναι να αλλάξουμε σε επίπεδο πολιτικής υγείας, κοινωνικού κράτους και εργαζόμενων την κουλτούρα του επείγοντος, τη διαχείριση των αιτημάτων εδώ και τώρα με οργανωμένες συστημικές αλλαγές που μόνο ένα συνεκτικό σύστημα δημόσιας υγείας μπορεί να δώσει.

Τα αιτήματα είναι τόσο πολλά και περίπλοκα που είναι αδύνατο ο πολίτης να βρει δωρεάν απάντηση στο χρόνο που τη χρειάζεται. Οι λίστες αναμονής είναι απογοητευτικές. Οι προηγούμενες περικοπές στον προϋπολογισμό υπηρεσιών υγείας και ψυχικής υγείας, στα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, οι σοβαρές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, διόγκωσαν τις ήδη υπάρχουσες τεράστιες κοινωνικές ανισότητες στη χώρα μας.

-Είναι, λοιπόν, μόνο θέμα πόρων;

Τα επιτυχημένα παραδείγματα χωρών που εφάρμοσαν με αποτελεσματικότητα συνεχή παρακολούθηση και αξιολόγηση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και εφάρμοσαν την κοινωνική λογοδοσία, τις βασικές σύγχρονες αρχές κοινωνικής-κοινοτικής ψυχιατρικής και του αποϊδρυματισμού έθεσαν μια σειρά από προϋποθέσεις, μέρος μόνο των οποίων αποτελεί η αύξηση των πόρων. Σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία οι προϋποθέσεις είναι οι εξής:

Η ηθική, που διέπει τους μεταρρυθμιστικούς στόχους σε επίπεδο αρχών, φιλοσοφίας και ιδεολογίας, πρέπει να καθορίζει τον εθνικό σχεδιασμό και τη στάση της πολιτείας απέναντι στον ψυχικά ασθενή. Η evidence based practice (επιστημονικά τεκμηριωμένη πρακτική) δεν μπορεί να μην εναρμονίζεται με την ethical or value based practice (πρακτική που στηρίζεται σε ηθικές αρχές και αξίες).

Οι στάσεις των επαγγελματιών ψυχικής υγείας, και ειδικά των ψυχιάτρων, απέναντι στους σκοπούς και στην αναγκαιότητα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης είναι βαθειά διφορούμενες. Συχνά, η επικράτηση μιας συντεχνιακής λογικής που συσκοτίζει θεσμικές, κλινικές, θεραπευτικές και ηθικές ευθύνες (παραβίαση δικαιωμάτων, αναγκαστικές νοσηλείες, μηχανικές καθηλώσεις, κλπ) αντιτίθεται σε μια αυθεντική δημοκρατική ατζέντα δημόσιας υγείας. Η αναγκαιότητα ριζικής επερώτησης της ψυχιατρικής εξουσίας, μέσα από τη συστηματική συμμετοχή τόσο των ληπτών όσο και των μελών του υποστηρικτικού τους δικτύου στη λήψη θεραπευτικών αποφάσεων, είναι εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση για την αλλαγή του βιοϊατρικού μοντέλου.

Η πολιτική βούληση, δηλαδή ο βαθμός προτεραιότητας που δίνεται στην ψυχική υγεία, η εφαρμογή της νομοθεσίας, η παρακολούθηση, o έλεγχος, η λογοδοσία και η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των μεταρρυθμιστικών στόχων. Στη χώρα μας, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, η ψυχική υγεία βρίσκεται στο τέλος του καταλόγου των προτεραιοτήτων στο χώρο της υγείας – παρά το τεράστιο οικονομικό, κοινωνικό και ψυχικό βάρος που απορρέει από τη μη θεραπευόμενη ψυχιατρική νοσηρότητα του γενικού πληθυσμού, δηλαδή από ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση ή ενημέρωση σχετικά με υπηρεσίες ψυχικής υγείας.

Οι πόροι και ο προϋπολογισμός πρέπει να συνδέονται με την παροχή ποιοτικής ψυχιατρικής φροντίδας, που θα συνδυάζεται με συνεχή εκπαίδευση, εποπτεία των νέων επαγγελματιών, προαγωγή καινοτόμων πρακτικών, μείωση του χάσματος μεταξύ νοσηρότητας του πληθυσμού και δυνατότητας πρόσβασης σε υπηρεσίες. Στην ουσία, η χρηματοδότηση και η λογοδοσία για την αποτελεσματική επένδυση των πόρων στην ψυχική υγεία πρέπει να στοχεύει στην ενδυνάμωση του κοινοτικού δικτύου ψυχικής υγείας και στην πλήρη αποδυνάμωση του ασυλικού συστήματος.

-Αισιοδοξείτε;

Αν η αύξηση των πόρων δεν συνδυαστεί με την ριζική αλλαγή της κουλτούρας των επαγγελματιών ψυχικής υγείας και ιδιαίτερα του συντεχνιασμού των ψυχιάτρων, δεν θα σταματήσει ο αποκλεισμός από την πολιτική ατζέντα της προτεραιότητας της ψυχικής υγείας ως δημόσιο αγαθό σε συνάρτηση με τις κοινωνικές πολιτικές και τις πολιτικές υγείας. Αν δεν περιοριστεί ο κατακερματισμός, η δυσλειτουργία και το burn out των επαγγελματιών, αν δεν ενδυναμωθεί η ουσιαστική συμμετοχή των ασθενών και των οικογενειών τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων, τότε η απάντηση στα νέα πολύπλοκα προβλήματα ψυχικής υγείας, όπως και η εκμετάλλευση της ευκαιρίας που μας δίνει η κρίση για να αλλάξουμε το σύστημα θα παραμείνουν ελλειμματικές και απογοητευτικά ανεπαρκείς για τις ανάγκες του πληθυσμού.

-Υπάρχουν καλές πρακτικές σε διεθνές επίπεδο που μπορούν να μεταφερθούν και στη χώρα μας;

Η πανδημία ανέδειξε και αναδεικνύει όχι μόνο τα όρια της ανθεκτικότητας του δημόσιου συστήματος υγείας αλλά και καλές πρακτικές σε επίπεδο επιδημιολογικής επιτήρησης και επαγρύπνησης για το σύνολο του πληθυσμού σε επίπεδο ιχνηλάτησης, ορθολογικότερης αντιμετώπισης των βαρέων κρουσμάτων και τη διαχείριση, μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη, των ζητημάτων ψυχικής υγείας.

Στον ευρωπαϊκό χώρο το παράδειγμα της Δανίας αποτελεί εξαιρετική πρακτική, σύμφωνα με τα υπάρχοντα ερευνητικά δεδομένα, ιδιαίτερα στην απαρτίωση που επετεύχθη της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας με το υπάρχον σύστημα κοινοτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας παραμένει παραμελημένο υποστελεχωμένο και αδύναμο κομμάτι του δημόσιου συστήματος υγείας, στη Δανία -και σε άλλες χώρες- οι φορείς της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας είναι πρώτης προτεραιότητας καθώς οι ασθενείς με κοινές ψυχιατρικές διαταραχές, όπως πχ η κατάθλιψη με υποκείμενο χρόνιο νόσημα ή με παρουσία ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, μπορούν να λαμβάνουν την κατάλληλη ιατρική και ψυχοκοινωνική φροντίδα.

Ακόμη και στη Λομβαρδία που αποτέλεσε τον πρώτο χρόνο της πανδημίας αντιπαράδειγμα, στη συνέχεια οι υγειονομικές αρχές, εγκαταλείποντας συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα αναβάθμισαν τον συντονιστικό ρόλο των υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, τη διασφάλιση της συνέχειας της φροντίδας για κάθε άτομο και προοδευτικά, μαζί με άλλες περιοχές της Ιταλίας, κατάφεραν να αποτελέσει η τοπική υπηρεσία και ο οικογενειακός γιατρός την πύλη εισόδου για πιο εξειδικευμένη φροντίδα, συνεπώς για έγκαιρη αντιμετώπιση ενός ψυχιατρικού προβλήματος.

Ακόμη και σε αναπτυσσόμενες χώρες (περιοχές Ινδίας, Βραζιλίας) όπου έγινε ψυχιατρική μεταρρύθμιση, η ενίσχυση της διασύνδεσης της πρωτοβάθμιας φροντίδας με τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας, το χαμηλό κόστος για το κράτος από τις προσφερόμενες δωρεάν υπηρεσίες, η σχέση κόστους-αποτελεσματικότητα στη φροντίδα και η ταυτόχρονη προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (αποφυγή περιοριστικών μέτρων όπως η αναγκαστική νοσηλεία, η ίση πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό συνέβαλαν στην ουσιαστική μείωση του θεραπευτικού χάσματος (mh GAP) στην ψυχική υγεία.

-Για να συμβεί αυτό στη χώρα μας, τι πρέπει να γίνει;

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε, ώστε να τεθεί ως υψηλή προτεραιότητα στην πολιτική ατζέντα, ότι η ζητούμενη ποιότητα στις παρεχόμενες υπηρεσίες και ο όγκος των αιτημάτων πρέπει να αντιμετωπίζονται πρώτα σε επίπεδο άτυπων υπηρεσιών, ομάδων αυτοφροντίδας, δικτύων αλληλεγγύης στην κοινότητα (οικογένεια, φίλοι, εκκλησία, τοπική αυτοδιοίκηση, κοινοτικοί φορείς), μετά έρχεται η γραμμή άμυνας της πρωτοβάθμιας φροντίδας πριν τα περιστατικά αποτελέσουν αντικείμενο εξειδικευμένης φροντίδας σε κοινοτικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας, σε ψυχιατρικές κλινικές των γενικών νοσοκομείων και πριν καταλήξουν σε δομές μακροχρόνιας φροντίδας όπως τα ειδικά ψυχιατρικά νοσοκομεία τα οποία θα πρέπει να καταργηθούν και σε άλλες εξειδικευμένες υπηρεσίες.

Έπειτα, είναι ιδιαίτερα επείγον οι αρχές της ενσωμάτωσης της ψυχικής υγείας στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας να γίνουν άμεσα πολιτική προτεραιότητα του υπουργείου. Εκπαίδευση στη συνηγορία είναι απαραίτητη για τη μεταβολή των στάσεων και των συμπεριφορών του πληθυσμού και των επαγγελματιών.

Χρειάζεται επαρκής εκπαίδευση εργαζόμενων σε θέματα ψυχικής υγείας και τεχνικές διαχείρισης κοινών ψυχιατρικών διαταραχών. Οι δράσεις πρέπει να είναι περιορισμένες και εφικτές, ενώ εξειδικευμένοι επαγγελματίες πρέπει να είναι άμεσα διαθέσιμοι για την υποστήριξη των συναδέλφων τους στην πρωτοβάθμια φροντίδα και των οικογενειακών γιατρών.

Οι ασθενείς πρέπει να έχουν πρόσβαση στα απαραίτητα ψυχοτρόπο φάρμακα. Η ενσωμάτωση είναι μια διαδικασία με διάρκεια και βάθος χρόνου, δεν γίνεται με μια υπουργική απόφαση.

Είναι απαραίτητη η συνεργασία με άλλους κλάδους εκτός του τομέα υγείας, με ΜΚΟ, ανθρώπους-κλειδιά στην κοινότητα, εθελοντές, τοπικούς συλλόγους, εκκλησία, αστυνομία, τοπική αυτοδιοίκηση.

Στην ουσία, οι υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας πρέπει να παράγουν «κοινότητα» , δηλαδή να συμπεριλαμβάνουν στη δράση τους αυτό που μάθαμε από τις καλές πρακτικές αποϊδρυματισμού στο εξωτερικό.

Δηλαδή ότι τα χρήματα, η κατοικία, η εργασία, το κοινωνικό δίκτυο είναι ουσιαστικά μέσα για την ανάκαμψη του ατόμου από τα ψυχιατρικά προβλήματα που αντιμετωπίζει γιατί είναι ευκαιρίες ανακατασκευής της ταυτότητας του και ενίσχυσης της ικανότητας για κοινωνική διαπραγμάτευση. Έχει ενδιαφέρον μια φράση του Φ Μπαζάλια: «Αυτός που δεν έχει, δεν είναι».

-Είναι γνωστό ότι η ασυλική ψυχιατρική είναι -πέρα από τα ηθικά ζητήματα που εγείρονται- και δαπανηρή γιατί οι ασθενείς μπαινοβγαίνουν στα ψυχιατρικά ιδρύματα σε έναν αδιέξοδο φαύλο κύκλο. Παρόλα αυτά, τα άσυλα βασιλεύουν στη χώρα μας. Γιατί κατά τη γνώμη σας;

Η ιστορία της ψυχιατρικής και η γέννηση της ως διακριτική ιατρική ειδικότητα σημαδεύεται από τη δημιουργία και την επέκταση τον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20 των ασύλων ως τόπων εγκλεισμού και εγκατάλειψης των ατόμων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο φόβου, διατάραξης της κοινωνικής και δημόσιας τάξης, απειλή για τη συνοχή της κοινότητας, λόγω της διαφορετικότητάς τους. Η ψυχιατρική που μελέτησε την κλινική εικόνα των σοβαρών ψυχιατρικών διαταραχών μέσα στα ασυλικά ιδρύματα αρχικά τα θεωρούσε σαν καταφύγιο με την αρχαιοελληνική έννοια.

Ωστόσο, ο ιδρυματικός τους χαρακτήρας, η ιδρυματική νεύρωση που αναπτύσσει στους φιλοξενούμενους ασθενείς υπερβαίνει κατά πολύ την αρχική πρόθεση περίεξης της ανθρώπινης τρέλας, του αλλόκοτου και του ανοίκειου. Η αρχική πρόθεση μετατράπηκε σε μια ιδρυματική ρουτίνα με βασικά χαρακτηριστικά την εγκατάλειψη, την προσφυγή στη βία όταν ο ασθενής αρνείται να συμμορφωθεί με την καθημερινή τελετουργία και εν τέλει τη χρονιοποίηση όχι μόνο των συμπτωμάτων αλλά και του ίδιου του ατόμου ως υποκειμένου.

Η βασική αντίθεση στην ψυχιατρική, διαχρονικά, είναι μεταξύ θεραπείας και κοινωνικού ελέγχου. Η εντολή που δίνει η πολιτεία στην ψυχιατρική είναι να ελέγξει μέσα από τη χρήση της νοσηλείας συμπεριφορές και συμπτωματολογία που είναι ανεπιθύμητες και δεν μπορούν να ενσωματωθούν στο κοινωνικό σώμα.

Το επικρατούν βιοϊατρικό μοντέλο στην ψυχιατρική ενισχύει την αναγκαιότητα φύλαξης και περίθαλψης των ασθενών που πάσχουν από σοβαρές και ανθεκτικές διαταραχές σε άσυλα και χρησιμοποιεί τις κοινοτικές υπηρεσίες και τα ψυχιατρικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων ως συμπληρωματικά. Τα άσυλα δεν καταργούνται γιατί αποτελούν κόμβο και συμπύκνωση πολλαπλών συμφερόντων: Συντεχνιακών, των εργαζόμενων σε αυτά, οικονομικών, των προμηθευτών τους κοκ, κοινωνικών, στη βάση του στίγματος. Υπάρχουν επίσης η αντίσταση στην αλλαγή λόγω φόβου και αβεβαιότητας (απώλεια εργασίας και συνηθειών) και η εσωτερικευμένη ιδρυματική κουλτούρα που δεν είναι μόνο κομμάτι των ασθενών αλλά και των εργαζόμενων.

-Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση στη χώρα μας δεν ολοκληρώθηκε. Μπορείτε να κάνετε έναν σύντομο απολογισμό;

Η ελληνική ψυχιατρική μεταρρύθμιση ξεκίνησε μετά το διεθνές σκάνδαλο που προκλήθηκε με την αποκάλυψη του κολαστηρίου στη Λέρο. Μετά από 35 και πλέον χρόνια από την έναρξη της χρηματοδότησης της μεταρρύθμισης έχουν υπάρξει θετικές εξελίξεις αλλά και πλήθος αρνητικών εκβάσεων.

Σχηματικά:

-Υπάρχει η γενική στρατηγική κατεύθυνση, επιβεβαιώθηκε με την πρόσφατη διακήρυξη κυβέρνησης-ΠΟΥ, προς ένα σύγχρονο μοντέλο κοινοτικής ψυχιατρικής περίθαλψης.

-Υπήρξε κλείσιμο πέντε ψυχιατρείων και αποασυλοποίηση, μείωση κλινών στα εναπομείναντα.

-Υπήρξε εκσυγχρονισμός των υφιστάμενων υπηρεσιών και δημιουργία ψυχιατρικών τμημάτων στα γενικά νοσοκομεία.

-Αναπτύχθηκαν κοινοτικές υπηρεσίες σε πολλές περιοχές της χώρας όπως και πολλές στεγαστικές δομές για την επανένταξη χρόνιων ασθενών.

-Αξία έχουν επίσης η σταδιακή αποδοχή και ο αποστιγματισμός από αρκετές τοπικές κοινωνίες, η ανάπτυξη των ΚΟΙΣΠΕ (για την επαγγελματική επανένταξη), η υλοποίηση προγραμμάτων προαγωγής ψυχικής υγείας, οι καμπάνιες ενάντια στο στίγμα.

Ωστόσο, υπάρχει πλήθος αρνητικών εκβάσεων οι οποίες είναι κρίσιμες για το μέλλον της μετέωρης ψυχιατρικής μεταρρύθμισης.

-Το σύστημα είναι αποσπασματικό, ανεπαρκώς συντονισμένο, χωρίς σοβαρό σχεδιασμό και μη βασισμένο στις ανάγκες του πληθυσμού μετά από επιδημιολογική μελέτη. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με άθροισμα κατακερματισμένων υπηρεσιών και όχι με συνεκτικό σύστημα.

-Είναι άνιση η ανάπτυξη στις διάφορες περιοχές. -Καταγράφεται υπερανάπτυξη εξειδικευμένου προσωπικού και υποανάπτυξη προσωπικού σε ρόλους υποστήριξης (νοσηλευτές, φροντιστές κλπ.

-Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα ηγεσίας. (Εκλογή διευθυντών κοινοτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας με ασυλική-βιοϊατρική κουλτούρα).

-Υπάρχουν χάσματα στη φροντίδα ομάδων όπως παιδιά, έφηβοι, τρίτη ηλικία, αδικημένες ομάδες, όπως πρόσφυγες-μετανάστες.

-Απουσία μηχανισμών ελέγχου διασφάλισης ποιότητας .

-Απουσία έρευνας και συστηματικής αξιολόγησης βάσει στόχων των υπηρεσιών ψυχικής υγείας.

-Μη εφαρμογή της τομεοποίησης των υπηρεσιών.

-Αυξημένο ποσοστό αναγκαστικών νοσηλειών (το 50-60% του συνόλου των εισαγωγών είναι ακούσιες, με συχνή τη χρήση μηχανικής καθήλωσης (1/4).

-Προβλήματα υποδομών στα ψυχιατρικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων (πχ ράντζα).

-Ανιση παροχή υπηρεσιών κοινοτικής ψυχιατρικής (κέντρα ψυχικής υγείας που λειτουργούν μόνο ως εξωτερικά ιατρεία και δεν κάνουν πρόληψη.

-Καθημερινή παραβίαση δικαιωμάτων των ασθενών.

-Μη συμμετοχή των χρηστών και των οικογενειών τους στις αποφάσεις.

-Λειτουργούν παράλληλα πολλά ξεχωριστά συστήματα στο χώρο της ψυχικής υγείας ανεξάρτητα και χωρίς συντονισμό μεταξύ τους: Ψυχιατρικά νοσοκομεία-ψυχιατρικά τμήματα γενικών νοσοκομείων, κοινοτικές υπηρεσίες, υπηρεσίες ΙΚΑ, στρατιωτικές ψυχιατρικές υπηρεσίες. (ΕΣΥ/ΝΠΙΔ ΜΚΟ).

-Υπάρχουν επιτυχημένες νησίδες κοινοτικής ψυχιατρικής, όπου μπορεί κανείς να πάρει βοήθεια χωρίς εγκλεισμό ή οποιαδήποτε άλλη παραβίαση των δικαιωμάτων του, με σεβασμό στην προσωπικότητά του και ένα πλαίσιο συνολικής υποστήριξης, αλλά δεν είναι αυτό το μοντέλο που έχει κυριαρχήσει στη χώρα μας. Δεν είναι αυτό μια αποτυχία και των φορέων κοινοτικής ψυχιατρικής;

Οι λιγοστές νησίδες κοινοτικής ψυχιατρικής φροντίδας, πιλότοι της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, λόγω των ελλειμμάτων και της αδυναμίας τους (ασυνεννοησία μεταξύ τους) δεν κατάφεραν να αποτελέσουν ισχυρά πρότυπα καλής πρακτικής ώστε με πολιτική βούληση να επεκταθούν. Δυστυχώς, έχουν τοπικό χαρακτήρα, παραμένουν προσδεδεμένες στην προσωπικότητα του ιδρυτή τους και εν πολλοίς ασυντόνιστες μεταξύ τους κάτι που αδυνατίζει τη διαπραγματευτική τους ισχύ ως ομάδα πίεσης και την επίτευξη των κοινωνικών και θεσμικών στόχων τους.

Δυστυχώς, παρατηρείται ένα φαινόμενο ψευδοαυτάρκειας και δήθεν παντοδυναμίας σε βάρος της δημιουργικότητας της διεθνούς δικτύωσης και της τεκμηρίωσης σε σύγκριση με τις καλές διεθνείς πρακτικές.

-Τελικά, τι πρέπει να γίνει, που να είναι ρεαλιστικό, σχετικά άμεσο και συμβατό με τις δυνατότητες της χώρας, ώστε να έχουν ένα αποτελεσματικό δίκτυο υπηρεσιών ψυχικής υγείας παντού και για όλους; Μπορείτε να μας το πείτε σε τίτλους;

1.Ενίσχυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.
2. Κατάργηση και μετασχηματισμός των ψυχιατρικών νοσοκομείων και οι πόροι τους να κατευθυνθούν στις κοινοτικές υπηρεσίες.
3. Καινοτόμα προγράμματα κοινοτικής ψυχιατρικής φροντίδας (έγκαιρη παρέμβαση στην ψύχωση, κατ οίκον φροντίδα, παρέμβαση στην κρίση)
4. Μείωση των αναγκαστικών νοσηλειών μέσα από παρατηρητήριο-σχέδιο δράσης.
5. Αξιολόγηση και λογοδοσία.
6. Αναβάθμιση της συμμετοχής των ασθενών και των οικογενειών τους στις αποφάσεις.

(Ο Στέλιος Στυλιανίδης είναι καθηγητής κοινωνικής ψυχιατρικής στο Πάντειο, ψυχίατρος-ψυχαναλυτής-ομαδικός αναλυτής, επίτιμος πρόεδρος ΕΠΑΨΥ)

Πηγή: iEidiseis.gr

Η πανδημία μας δίνει μια ευκαιρία να αλλάξουμε όχι μόνο το σύστημα της δημόσιας υγείας, αλλά και την ουσία της ψυχιατρικής και ψυχολογικής φροντίδας, να εξανθρωπίσουμε ένα βάρβαρο και αναποτελεσματικό σύστημα. Οι ευκαιρίες πάντα κατακτώνται, ποτέ δεν χαρίζονται.

Όπως έχουμε αναδείξει και σε άλλες δημόσιες παρεμβάσεις μας, η πανδημία έθεσε με επιτακτικό τρόπο στο προσκήνιο την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, του κοινωνικού κράτους, της κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά και της επερχόμενης πανδημίας ψυχικής υγείας, ως αποτύπωμα του συλλογικού τραύματος του πληθυσμού.

Οι δομικές ελλείψεις στην ψυχιατρική φροντίδα στη χώρα μας, η ανολοκλήρωτη ψυχιατρική μεταρρύθμιση, η ύπαρξη ενός κατακερματισμένου αθροίσματος υπηρεσιών ψυχικής υγείας, το οποίο δεν αποτελεί συνεκτικό σύστημα προκειμένου να απαντήσει στις αυξανόμενες και πολύπλοκες ανάγκες για ψυχιατρική και ψυχολογική βοήθεια, η συνεχής παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων, η άνιση πρόσβαση στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων λόγω δραματικών ελλείψεων σε υπηρεσίες και δομές, η αύξηση των αναγκαστικών νοσηλειών στα εναπομείναντα ψυχιατρικά νοσοκομεία και στις ψυχιατρικές κλινικές των γενικών νοσοκομείων, η συχνή χρήση περιοριστικών μέτρων (μηχανική και χημική καθήλωση) τα οποία εξευτελίζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας των ψυχικά πασχόντων, η δυσλειτουργία της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας σε σύνδεση με την ψυχιατρική φροντίδα, αποτελούν το ορατό μέρος του παγόβουνου μιας ζοφερής κατάστασης.

Η πρωτοβουλία να δημοσιεύσουμε (σε δική μου, ερασιτεχνική απόδοση) το πρόσφατο μανιφέστο για την ψυχική υγεία διακεκριμένων Ιταλών ψυχιάτρων και ψυχαναλυτών, οι οποίοι εκπροσωπούν σημαντικούς θεσμούς στη γειτονική μας χώρα, υπερβαίνει την κρίση της ψυχιατρικής φροντίδας στην Ελλάδα. Θέτει ουσιαστικά την ίδια την ουσία της ψυχιατρικής πρακτικής, η οποία κυριαρχείται δυστυχώς από ένα βιοϊατρικό, φαρμακολογικό μοντέλο και από την στείρα εφαρμογή θεραπευτικών πρωτοκόλλων, αγνοώντας την υποκειμενική οδύνη, την θεραπευτική σχέση και συμμαχία θεραπευτών-θεραπευομένων, την ανθρώπινη διάσταση της σχέσης των επαγγελματιών ψυχικής υγείας μέσα από ψυχαναλυτικές και άλλες ψυχοθεραπευτικές πρακτικές και τις θεραπευτικές και αποκαταστασιακές δυνατότητες που ανοίγονται όταν συνεργαζόμαστε ουσιαστικά με τους ασθενείς, τις οικογένειες τους και το θεραπευτικό τους δίκτυο στην κοινότητα.

Η ποιότητα της δημόσιας ψυχικής υγείας και ο πυρήνας της ψυχιατρικής και ψυχοθεραπευτικής φροντίδας, η προστασία των συνταγματικών δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων συμπολιτών μας, είναι δείκτης εύρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας μας και του πολιτισμού μας. Υπερβαίνει κατά πολύ τη στενή οπτική των «τεχνικών» της ψυχικής υγείας και την προσπάθεια συρρίκνωσης της φαινομενολογίας της ψυχικής οδύνης μόνο σε πρακτικές επιστημονικά τεκμηριωμένης ιατρικής. Οι Ιταλοί συνάδελφοι τόλμησαν να θέσουν όλο αυτό το ζήτημα με αποφασιστικότητα στην πολιτική ατζέντα της χώρας τους. Εμείς, οι δικοί μας ψυχιατρικοί, ψυχαναλυτικοί και ψυχοθεραπευτικοί θεσμοί, θα τολμήσουμε;

Η πανδημία μας δίνει μια ευκαιρία να αλλάξουμε όχι μόνο το σύστημα της δημόσιας υγείας, αλλά και την ουσία της ψυχιατρικής και ψυχολογικής φροντίδας, να εξανθρωπίσουμε ένα βάρβαρο και αναποτελεσματικό σύστημα. Οι ευκαιρίες πάντα κατακτώνται, ποτέ δεν χαρίζονται.

Ακολουθεί η απόδοση της διακήρυξης με τίτλο «Η φροντίδα της ψυχικής υγείας ως αναγνώριση της αξίας του ατόμου και άμυνα της δημοκρατίας».

Η φροντίδα της οδύνης στο πεδίο της δημόσιας ψυχικής υγείας βρίσκεται σε κρίση. Η κυριαρχία του βιοϊατρικού μοντέλου την αποξήρανε. Η μονοδιάστατη φαρμακολογική προσέγγιση της «ψυχικής οδύνης» και κατά προέκταση όλων των υπαρξιακών προβληματισμών, έχει ως αποτέλεσμα να ισοπεδώνει μέσα από τη βιολογία τις επιθυμίες μας, τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις και δράσεις, αναφερόμενη σε έναν απαρχαιωμένο νατουραλιστικό ντετερμινισμό. Αυτός ο ντετερμινισμός πίστεψε ότι θα μπορούσε να πιστοποιήσει επιστημονικά, μέσα από τη χρήση «τεκμηρίων», να κατασκευάσει ομοιογενείς εικόνες των ψυχικών διαταραχών, αλλά έχασε από τη ματιά του την υποκειμενική εμπειρία. Αυτή η συρρίκνωση οδήγησε την βιολογική προσέγγιση σε απογοητευτικά αποτελέσματα. Πραγματοποιήθηκαν πολλές έρευνες, επενδύθηκαν τεράστιοι οικονομικοί πόροι, δημοσιεύθηκαν πολυάριθμα άρθρα, αλλά δεν μειώθηκαν οι αυτοκτονίες, οι νοσηλείες δεν βελτιώθηκαν, όπως επίσης και οι εκβάσεις ανάκαμψης των ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας.

Το βιοϊατρικό μοντέλο βρήκε ισχυρή υποστήριξη στα ΜΜΕ, στην ακαδημαϊκή διδασκαλία, σε μεγάλο βαθμό στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας, και επιμόλυνε τομείς της ψυχολογίας. Προοδευτικά, υπήρξε μια ανατροπή της προοπτικής του εξανθρωπισμού της ψυχιατρικής φροντίδας, η οποία με τόσο κόπο κατακτήθηκε, και παρατηρήθηκε μια παντοδύναμη επιστροφή στην λογική του ολοπαγούς ιδρύματος με διαφορετική μορφή: ο εγκλωβισμός των πασχόντων σε κατασκευασμένες διαγνωστικές κατηγορίες, σε συνάρτηση με τις προτεινόμενες φαρμακολογικές θεραπείες. Οι επιστημονικές έρευνες, οι οποίες τεκμηριώνουν την υπερβολική και κακή χρήση των ψυχοφαρμάκων, τα οποία πνίγουν μαζί με τα συμπτώματα και το ίδιο το άτομο, και προτείνουν συγκεκριμένες δυνατότητες αξιόπιστης αναπλαισίωσης της χρήσης τους, αγνοήθηκαν παντελώς.

Η ψυχιατρική, αποσυνδεδεμένη από την ψυχανάλυση/δυναμική ψυχολογία, από την ψυχοθεραπευτική πρακτική, από την φαινομενολογία, από την κοινωνική και σχεσιακή ψυχιατρική, φτώχυνε και κινδυνεύει να αναχθεί σε ένα τεχνικό επάγγελμα περίεξης-καταστολής των συναισθημάτων, το οποίο να εκτελείται από ψυχιάτρους, οι οποίοι σκέπτονται και δρουν βάσει αλγορίθμων. Η θεραπευτική σχέση εγκλωβίστηκε σε μια μονοδιάστατη προνοιακή σχέση μεταξύ θεραπευτών και θεραπευομένων, αντί να συγκροτήσει, σε ένα περιβάλλον αμοιβαιότητας, μια συναισθηματική και ψυχική συναλλαγή μεταξύ ίσων. Η σημερινή κατάσταση των πραγμάτων ευνοεί την αποπροσωποποίηση των βιωμάτων τόσο των επαγγελματιών ψυχικής υγείας όσο και των πασχόντων ατόμων. αυτή η τάση τείνει να δημιουργήσει ένα καταθλιπτικό κλίμα, συναισθηματικά φτωχό, στους χώρους της φροντίδας.

Η μεταρρύθμιση του Franco Basaglia (1), η οποία προσέφερε αξιοπρέπεια, δικαιώματα και δικαίωμα στην υποκειμενοποίηση των πολιτών, οι οποίοι έπασχαν από μια ψυχική διαταραχή, πρώην «ψυχιατρικούς ασθενείς» (οι οποίοι δεν αποτελούσαν μέχρι τότε μια νομική και πολιτική οντότητα), αποτελεί στόχο σφοδρών επιθέσεων, παρά το γεγονός της τεκμηρίωσης της ποιότητας φροντίδας από εκείνες τις δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες εφάρμοσαν στην πράξη το ανανεωτικό πνεύμα του νόμου. Έφτασε η στιγμή όπου όλες οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, οι οποίες θεωρούν τη σκέψη και την πράξη της δημόσιας ψυχικής φροντίδας ως κριτικά εργαλεία κατασκευής αλληλεγγύης και δημοκρατίας στη ζωή των πολιτών, να ενωθούν ώστε να παλέψουν ενάντια στην αντιμεταρρύθμιση που λαμβάνει χώρα. Ένωση η οποία καλείται να οικοδομήσει μια προσέγγιση στην ψυχική οδύνη βασιζόμενη στο διάλογο μεταξύ τεχνογνωσίας των εμπλεκομένων ώστε να αναμετρώνται μεταξύ τους με έναν ισότιμο τρόπο.

Το να εργαζόμαστε μαζί, να ενώνουμε τεχνογνωσία και εμπειρίες μέσα από μια διεπιστημονική προσέγγιση, απετέλεσε στις καλύτερες στιγμές της ιστορίας της ψυχιατρικής φροντίδας το στοιχείο προόδου του θεραπευτικού πλαισίου. Αυτή η προδομένη κληρονομιά πρέπει να ανακτηθεί.

Έχοντας ως βάση την αναγνώριση της αξίας του έργου των κοινοτικών ομάδων, ακρογωνιαίου λίθου του συνολικού συστήματος ψυχικής υγείας και τόπου στον οποίο απαρτιώνονται μεταξύ τους οι διάφορες προσεγγίσεις της φροντίδας, προτείνουμε.

-Η φαρμακολογική θεραπεία, στοχευμένη και κριτική, πρέπει να υποβοηθείται από μια υπομονετική εργασία στήριξης της σχέσης και ανθρώπινης υποδοχής της οδύνης, εργασία που έχει αποδειχθεί λειτουργική στην περίεξη του οξέος και εισβάλλοντος άγχους και της κατάθλιψης.

-Η φροντίδα, εμπνεόμενη από την θεωρία και την ψυχαναλυτική-ψυχοδυναμική κλινική (στις διαφορετικές μορφές της: ατομική, ομάδας, ζεύγους, οικογένειας) και από τις φαινομενολογικές αρχές, οφείλει να προάγει την εργασία του ψυχικού μετασχηματισμού, απαραίτητου για την επαναφορά στο παιχνίδι μιας επιθυμούσας υποκειμενικότητας.

-Η σχεσιακή θεραπεία, η οποία χρησιμοποιεί αρχές συστημικό-οικογενειακές και γνωσιακές-διαλογικές.

-Η εργασία της κοινωνικοπολιτισμικής ενσωμάτωσης μέσα στην κοινότητα όπου ζει κάποιος, η οποία απαιτεί μια ειδική δεξιότητα κατανόησης των ψυχικών και κοινωνικών δυναμικών της συλλογικότητας, μια μεγάλη ανθρώπινη ευαισθησία και μία συνεχή συνεργασία με θεσμούς και με χώρους ανθρωπιστικής κουλτούρας, λογοτεχνίας, θεάτρου, σινεμά, τέχνης. Αυτοί οι χώροι έχουν μια πολύτιμη λειτουργία ως προς την κατασκευή της κοινότητας, την διαμόρφωση των δικτύων που μοιράζονται το νόημα της εμπειρίας και δημιουργούν μια αίσθηση ταυτότητας ανοικτή στην διαφορά, στην ετερότητα, όχι κλειστή στον εαυτό της.
-Η εργασία της πρόληψης, βασιζόμενη στις πρώιμες διαγνώσεις, στην αξιοποίηση της ψυχοπαιδαγωγικής παρέμβασης και της ψυχοθεραπείας των παιδιών και των εφήβων, στην εξατομίκευση εύθραυστων οικογενειακών συστημάτων, στις υποστηρικτικές παρεμβάσεις σε κοινωνικούς χώρους ευάλωτους οι οποίοι έχουν χτυπηθεί από φαινόμενα παρακμής, στα σχολεία, στους τόπους εργασίας, στα νοσοκομεία.

-Η ενεργή και οργανωμένη συμμετοχή των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας που συνεισφέρουν με τη δική τους υποκειμενικότητα στη διαδικασία της φροντίδας τους.

-Η υπέρβαση των περιοριστικών και βίαιων πρακτικών διαμέσου μιας συνεχούς κριτικής παρέμβασης και της προαγωγής εναλλακτικών πρακτικών σε όλα τα πλαίσια φροντίδας.

Η καλή λειτουργία της ομάδας οφείλει να έχει ένα απαραίτητο συμπλήρωμα σε μια αδιάκοπη και συστηματική επιδημιολογική εργασία και κλινική έρευνα, η οποία να επαληθεύει την επιτελούμενη εργασία φροντίδας ιδιαίτερα μέσα από την υιοθέτηση κριτηρίων ποιότητας: την ανάπτυξη συναισθηματικών δεσμών, τη δημιουργικότητα και την ελευθερία της προσωπικής έκφρασης.

Η κοινοτική ομάδα ψυχικής υγείας απαιτεί μια στέρεα αρχική εκπαίδευση όλων των συστατικών στοιχείων της. Η ομάδα δεν είναι το άθροισμα των δεξιοτήτων που την απαρτίζουν ούτε είναι μια απλή δραστηριότητα εξωνοσοκομειακή (εξωτερικών ιατρείων). Δεν ταυτοποιείται μέσα από τη γεωγραφική έδρα της αλλά μέσα από τη λειτουργία της, η οποία διαχέεται στην κοινότητα και υπερβαίνει τη σύνθεση της μέσα από δύο κατευθύνσεις. Από τη μια πλευρά περιλαμβάνει στην εργασία της τις ομάδες ασθενών, τις οικογένειες του, τις πολιτισμικές και κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες συνομιλεί. Από την άλλη πλευρά, δημιουργεί ένα αμάλγαμα συνεκτικό μεταξύ διαφορετικών οπτικών και φιλοξενεί στο εσωτερικό της μια ενιαία προοπτική, μια εργασία, ένα έργο φροντίδας συνεκτικό. Η ομάδα είναι ένας τόπος διαρκούς εκπαίδευσης και έρευνας, ο τόπος στον οποίο η θεραπεία της σοβαρής και εισβάλλουσας οδύνης μορφοποιείται μέσα από μια κοινή εμπειρία με τρόπο αυθεντικό και αληθινό.

Η ψυχική φροντίδα δεν είναι μια εφαρμογή τεχνικών αρχών στις οποίες τα πάσχοντα άτομα πρέπει να υπακούσουν, σε μια ψευδο-αμοιβαιότητα σχέσεων. Είναι μια πράξη, ένα πράττειν, με την ευγενική έννοια του όρου, όπως το διατύπωσε ο Αριστοτέλης: Η δράση, η οποία έχει ως αντικείμενο της τη ζωή του ατόμου. Η πράξη της ψυχικής φροντίδας είναι μια εργασία η οποία ακολουθεί επιστημονικές αρχές, αλλά μορφοποιείται στο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων, όχι ανώνυμων, ως μια γνώση πρακτική, η οποία αναγνωρίζει σε κάθε ιστορία οδύνης τη δική της ιδιαιτερότητα, σε κάθε οδυνηρή ύπαρξη το δικό της μοναδικό νήμα αφήγησης. Ο εξανθρωπισμός της φροντίδας δεν χάνει ποτέ από τη ματιά του τα φαρμακολογικά εργαλεία ή το σχεσιακό πλαίσιο τα οποία μπορούν να περιέξουν το άγχος. Ωστόσο, η φροντίδα είναι στην ουσία της μία ανάληψη φροντίδας της σχέσης με τα άτομα που υποφέρουν. Την ίδια στιγμή, η φροντίδα μέχρι το τέλος αποτελεί μια επιβεβαίωση της υποκειμενικότητας.

Είναι άστοχο και βαθιά επιζήμιο για την ψυχική υγεία ολόκληρης της κοινότητας όταν η φροντίδα της σοβαρής οδύνης προσανατολίζεται και ορίζεται από αυτούς που εργάζονται σε ένα εργαστήριο, στη βάση «αντικειμενικών» διαγνωστικών σχημάτων, τα οποία παράγονται από έναν ταξινομητικό καταναγκασμό ο οποίος δεν προσθέτει τίποτα στη γνώση της πρόγνωσης της ασθένειας, χωρίς να έρθει ποτέ σε επαφή με τα άτομα που υποφέρουν, χωρίς να γνωρίζουν τις επιθυμίες τους, τα συναισθήματα τους, τις βαθύτερες σκέψεις τους, χωρίς να αισθάνονται την αναπνοή τους, χωρίς να διασταυρώνουν το βλέμμα τους. Οι περίεργες, διαταρακτικές, ασυνάρτητες εκφράσεις μιας δοκιμαζόμενης ψυχής, αν από τη μια πλευρά είναι εκδηλώσεις μιας λανθάνουσας αποδιοργανωτικής αγωνίας που ζητάει να βρει ανακούφιση και ανάπαυση, από την άλλη πλευρά είναι η μοναδική μορφή που έχει το πάσχον άτομο να κρατηθεί ζωντανό και να επικοινωνεί. Η καταστολή τους μέσα από μια κατάχρηση φαρμακολογικής θεραπείας, ξαναβάζει από το παράθυρο αυτό που σκεφτόμαστε για χρόνια ότι το αποβάλαμε από την πόρτα: την ασυλική λογική, την βίαιη ακύρωση της ταυτότητας, των ανθρώπινων υπάρξεων.

Η προσέγγιση, καθαρά ποσοτική, της θεραπείας της ψυχικής οδύνης – η καταστολή της η οποία στοχεύει κυρίως στο να την κάνει αόρατη – είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη ενός βωβού πόνου που εκκενώνει το νόημα της ύπαρξης, ακύρωση που υπερβαίνει την ύπαρξη του ατόμου πέρα από τα όρια μιας διαγνωσμένης «ψυχιατρικής» οδύνης. Οι «αναισθητικές» λύσεις δεν αφορούν μόνο αυτούς που διαπραγματεύονται με μια σοβαρή ψυχική διαταραχή, αλλά επηρεάζουν οποιονδήποτε που σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του συναντά δυσκολίες, αβεβαιότητες, ρευστότητα, υπαρξιακές κρίσεις. Αφορούν νέα ή ενήλικα άτομα, τα οποία έχουν πλέον μια υψηλή πιθανότητα να αναχθούν σε μια διαγνωστική ετικέτα μέσα από την οποία θα ταυτοποιούνται και με την οποία θα ταυτίζονται.

Ένα υπόρρητο σχέδιο μιας κοινωνίας χωρίς οδύνη που παθητικοποιεί τους πολίτες, ή τους καθιστά καταθλιπτικούς ή τους ωθεί, μέσα από μια παρορμητική/καταναγκαστική εκφόρτιση των συναισθημάτων τους, δημιούργησε ιστορικά ένα κοινωνικό υπέδαφος που ευνοεί τον ολοκληρωτισμό. Η επανάσταση απέναντι στην ισοδυναμία-ταύτιση του ατόμου με τη βιολογία του είναι ένα πρόβλημα πολιτισμού. Να αναμετρηθούμε με την προτυποποίηση, την ομογενοποίηση των συμπεριφορών και την υποταγή της δικιάς μας αντίληψης της ζωής σε έναν διάχυτο τεχνοκρατισμό είναι να υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία.

¹Σημείωση συντάκτη: Πρωτεργάτης της ριζοσπαστικής ιταλικής ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Η δράση του, σε συμμαχία με σχεδόν το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων εκείνης της περιόδου, είχε ως αποτέλεσμα την ψήφιση από την Ιταλική Βουλή του περίφημου Νόμου 180/1978, που θέσπισε την κατάργηση των ψυχιατρικών ασύλων και την ανάπτυξη της κοινοτικής ψυχιατρικής.

Angelo Barbato, Istituto Mario Negri Milano
Antonello D’Elia, Presidente di Psichiatria Democratica
Pierluigi Politi, Ordinario di Psichiatria Università di Pavia
Fabrizio Starace, Presidente Società Italiana di Epidemiologia Psichiatrica
Sarantis Thanopulos, Presidente della Società Psicoanalitica Italiana

(Ο Στέλιος Στυλιανίδης είναι καθηγητής ψυχιατρικής στο Πάντειο πανεπιστήμιο, ψυχίατρος-ψυχαναλυτής-ομαδικός αναλυτής, επίτιμος πρόεδρος και ιδρυτής της ΕΠΑΨΥ)